Op naar Kyoto!

Zaterdag 9 september

Om half 8 ging de wekker. Na snel onze spullen te hebben gepakt en te hebben gedoucht gingen we op weg naar station Mount Fuji om onze ruim 5 uur durende reis te beginnen. We moesten eerst weer met dezelfde metro terug naar station Ōtsuki. Daar hielp iemand ons bij de informatiebalie met de weg en reserveerde meteen plaatsen voor ons in de verschillende treinen. Eerst moesten we een klein half uur in een trein. Vervolgens moesten we overstappen op de metro voor een rit van 40 minuten. Deze metrorit ging niet helemaal lekker bij mij. We moesten dit keer staan en ondanks dat ik m’n tas af had gedaan merkte ik dat ik me steeds minder lekker voelde. Iets misselijker, steeds meer gapen, steeds draaieriger. Kortom, ik merkte dat ik ging flauwvallen. Gelukkig was Rey er. Zodra we bij de juiste halte waren nam hij de tassen allemaal mee, zodat ik meteen tegen een pilaar aan kon zitten op de grond om bij te komen. Ik kreeg meteen een flesje cola in m’n handen gedrukt, een gigantische appel en een reep. Na alles op te hebben gegeten en gedronken ging het gelukkig weer en waren we nog op tijd voor de volgende trein. Nog iets meer dan 2 uur en dan KYOTO!

In de trein zaten we allebei eerst een tijd in ons boek. Vervolgens lukte het Rey om een tijdje te slapen en ik speelde ondertussen kiekeboe met een klein kindje. Sorry dat ik ervoor zorgde dat uw kindje zoveel lawaai ging maken mevrouw😅. Eenmaal in Kyoto aangekomen moesten we nog een metro naar station Shijō, een stukje lopen en toen waren we eindelijk bij het hotel. Hier hebben we ons snel opgefrist (reizen met backpack in de hitte is niet heel charmant, maar gelukkig is de douche hier heerlijk!) en gingen we meteen weer op pad. De eerste stop was koffie!! En dit keer niet eens als suggestie van mij. Bij de koffietent keken we meteen wat we verder willen zien in Kyoto en wat vandaag nog mogelijk zou zijn. We besloten eerst naar Fushimi Inari-Taisha te gaan, met de honderden traditionele poorten. We kwamen in het licht aan, maar binnen een kwartier was het donker en was het ook meteen een stuk rustiger. We hebben toch een groot deel van het pad onder de poorten door de berg op gevolgd en het was juist daardoor heel bijzonder om te zien. Wanneer je door de eerste poort bij de ingang loopt verwacht je niet dat het nog zo groot erachter is. 

Na het bekijken van de tempel en de poorten was het tijd voor avondeten. Met een beetje hulp van het internet kwamen we uit bij het restaurant Ikkakuju Karasumaten. We dachten eerst dat het gesloten was, maar het bleek toch dat we via een redelijk smalle deur en een trap naar beneden konden. We twijfelden even of het wel het restaurant was, maar al snel bleek dat we goed zaten. Eenmaal binnengekomen moesten we onze schoenen uit en werden we in een apart soort hokje geplaatst waar je op traditionele wijze aan tafel zat. Hier konden we uit heerlijke dingen kiezen. Zelfs kon ik het typische gerecht uit Kyoto kiezen dat okonomiyaki heet. Echt heel lekker!! En Rey had ook allemaal verschillende dingen die heerlijk waren. Echt een goed restaurant en een hele goede afsluiting van de dag! 

Liefs, Kel